KattenKabinet

 

Een rode kater kreeg de naam John Pierpont Morgan van Bob Meijer die helemaal tot over z'n oren verliefd was op zijn kat.

Na Morgans dood bezocht hij de expositie 'The  Metropolitan Cat' in het MoMa in New York en dit inspireerde hem om een permanente tentoonstelling in te richten over katten in de kunst in Amsterdam.

 

Het KattenKabinet is gevestigd aan de Herengracht in een monumentaal pand dat nog bewoond wordt en ontsnapt is aan de transformatie tot kantoorpand.

De bel-etage is nog in authentieke staat en geeft daarmee een prachtig kijkje in de historie van dit pand dat werd gebouwd in  1667 voor burgemeester van Loon. Bij de renovatie kwam het authentieke plafond tevoorschijn, de schildering van de Amsterdamse Stedenmaagd. Hier vind je een opmerkelijke collectie van foto's, posters, schilderijen en schulpturen.

 

Een verrassing is dat de deur openstaat die toegang biedt tot de grachtentuin. Daar staan posters tentoongesteld waar katten producten aanprijzen: schoensmeer, uiteraard door een zwarte kat en wasmiddel, uiteraard door een witte kat.

 

De moeite waard om te bezoeken.

 

 

KattenKabinet

 

KattenClub

 

Dat Spanje niet uitblinkt in dierenwelzijn is welbekend. Een museum voor katten is echt nog een brug te ver evenals de beschermstatus zoals bij de katten in Rome of heiligverklaring zoals bij de Egyptenaren.

 

Maar in Lubrin zijn wel Gente de gatos die de katten voeren. Dat moet heimelijk omdat het verboden is want er is een zogenaamd uitsterfbeleid. Maar geen enkele dierenliefhebber kan het natuurlijk aanzien dat katjes zich uitgemergeld door de straten slepen en sterven van honger en dorst. Dus het moet stiekem.

Maar de katten verraden hun weldoeners meteen zodra die hun hoofd om de hoek van de deur steken. Vol enthousiasme worden ze gevolgd door het kattenvolkje.

Ook al zouden de Gente de gatos binnen blijven, dan nog weet je precies wie burgelijk ongehoorzaam is want katten kunnen klok kijken en verzamelen zich keurig op tijd bij hun voordeuren als het voedertijd is.

Spanje kent wel degelijk een zorgzame kant en liefde voor dieren.

Het is dus niet enkel kommer en kwel.

 

Maar het uitsterfbeleid is geen succes.

 

Wat wel een effectief initiatief is, is de KattenClub

Een aantal zeer betrokken dierenliefhebbers zetten vallen neer, bakken cakes om geld in te zamelen waarvan de dierenarts betaald kan worden om de katjes te laten steriliseren en te castreren om zo de populatie in toom te houden en het welzijn voor dier en mens in balans te houden. Want de katten wil je niet kwijt want zij doen op hun beurt goed werk door het in toom houden van muizen en ratten.

Een fantastisch initiatief dat steun verdient.

Ik ben ook een Catwoman.

 

Ik ben broeds

 

En ik ben broeds want ik zin op plannetjes om de volgende tentoonstelling in de galerie te wijden aan de katten van Lubrin.

Foto's, schilderijen, filmpjes, cartoons van beroemde katten, ansichtkaarten, kleurplaten voor kinderen, cupcakes om poezengezichtjes op te maken, portretten van de kattenliefhebbers en natuurlijk verhalen over katten.

 

Dit is het verhaal van Rita Maes.


 

Verhaal van Catwoman Rita Maes.

 

"Op een goeie dag in september 2023 kwam het buurjongetje met een piepklein katje bij mij en zei: ‘Wij hebben dit katje op straat gevonden, zonder moeder en zonder broertjes of zusjes. Wij mogen het niet houden wat wij hebben honden thuis’. Ik kon niet weerstaan aan het smekend gezichtje van de buurjongen en aan het snoezige pluizige bolletje kat. ‘Ja kom, ik zal het wel in huis nemen’… Ik schat dat het katje 3 dagen oud was, de oogjes waren nog niet open. Het begon met 6 keer per dag melk geven met een piepklein melkflesje.

 

Ze grabbelde zo schattig met haar pootjes aan het flesje, dat ik haar Mono’ke (Spaans voor aapje) genoemd heb. Ze sliep in een grote kartonnen doos, je zag haar bijna niet liggen. Ik wist in het begin niet goed of ik het zou kunnen houden of niet. Maar we hebben samen doorgezet.

Ik zei haar elke dag: ‘poco a poco, paso a paso…’ De oogjes gingen open.

Het katje groeide snel, ze begon uit de kartonnen doos te springen. Ze wou de wereld ontdekken. Er werd een zacht nestje gekocht, er werden dekentjes gehaakt. Het flesje werd een eetbakje, eerst zachte korreltjes en daarna echte brokjes.

Nu is ze een flinke kat van 6 maanden, nog een speels poesje maar een echt schatje. Ze springt overal op, bijt en krabt om te spelen, ze loopt met allerlei objecten rond, ze heeft mijn interieur al drastisch veranderd. Maar zij mag dat…

En wat is ze mooi: wit met roest-tijger strepen. Wanneer ze boos is, gaat haar staarthaar rechtstaan en is het net een Kerstboom.

 

Ze heeft geluk dat ik haar heb geadopteerd, maar ikzelf besef dat ik nog meer geluk heb gehad dat ze bij mij terechtgekomen is. Het is mijn schatje, mijn vriendje… 

 

Van thuis uit hebben we meegekregen dat dieren onze vrienden zijn.

 

We hadden altijd poezen in huis. Poezen, en dieren in het algemeen, maken het leven van mensen een stuk rijker. Je kan er je verhaal aan kwijt, ze troosten je, ze begrijpen je, je deelt er gelukkige momenten mee. Ze geven vreugde aan de mensen, ze maken je dikwijls aan het lachen. Kinderen leren al spelend hoe je voor een dier kan zorgen. Oudere mensen blijven in beweging als ze iets hebben om voor te zorgen, je bent nooit alleen met een dier in huis. 

Hier in Lubrin zijn heel veel straatkatten. De vrouwtjes krijgen constant kleintjes, de kleintjes overleven het amper. Dit is geen goed leven voor de mama-katten. Ik wil mijn steentje bijdragen om deze katten een gelukkiger leven te geven.

 

Met onze katten-organisatie laten we ze steriliseren en zetten ze daarna terug in hun omgeving. Katten doen goed voor de gemeenschap. Ze vangen ongedierte. Poezen brengen leven in de stille straten. Mensen die zelf geen dier kunnen houden thuis, kunnen toch voor de straatpoezen zorgen.

En zeg nu zelf: het beeld van een kat die lekker in het zonnetje ligt te genieten… daar word je toch blij van? Ik raad aan iedereen aan om een dier in huis te halen en er goed voor te zorgen. Of word ‘peter’ van een straatkatje, zodat het jouw katje wordt. Je krijgt er zoveel van terug". 

 

Rita Maes

 

 Foto: Simone Henken

 

Corneille, gele kat met vogel

 

Van de schilderwerken van Corneille wordt ik toch wel heel vrolijk. Brutale kleuren en krachtige, heldere vormen.

Het lijken kinderlijk eenvoudige vormen maar daarmee creëert hij een universele beeldtaal die door velen 'gelezen' kan worden.

 

Wist je dat Corneille een dichtende schilder was? Zijn teksten zijn net zo beeldend en virtuoos als zijn schilderijen waarbij woorden de 'verf' zijn voor zijn gedichten.

 

In het voorjaar van 1948 heeft Corneille een reis naar Tunis gemaakt en schreef:

‘De horizon was afgesloten door violette bergen aan een kant. Er brak een geweldig onweer los en de lucht veranderde in inkt terwijl de zee doorschijnend bleef. Op mijn hurken zat ik in een kleine ruimte in een heuveltje uitgehouwen terwijl ik met een steen zat te beuken op de schedel van een kameel om de voorste tanden eruit te wippen, - een volledig kameelgeraamte had ik even tevoren ontdekt -. Er vielen grote stille druppels die gaten sloegen in het mulle zand en het rook naar jasmijn en schelpen. Op dat moment was ik zo gelukkig, gek hé!’

 

Digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren

dbnl

 

 

Schilderijen van Corneille zijn de bewonderen in het Cobramuseum in Amstelveen

Open Depot - te zien van 4 maart t/m 31 december 2024,