Het is niet de sprong die gevaarlijk is

 

Het leven moet voorwaarts geleefd worden; door achterom te kijken verzuur je, versteen je of verander je, zoals de vrouw van Lot (Genesis) in een zoutpilaar. Dus voorwaarts gaan is de enige weg en er is geen weg terug, hoe pijnlijk ook!

 

De kikker

Ik was als een kikker die frank en vrij rondzwom in een heldere, azuurblauwe vijver en ik sprong van de ene waterlelie naar de andere. Ik was eigenaar van mijn kunst-bedrijf en creeërde mijn eigen paradijs.

In mijn optiek was er ruimte genoeg voor anderen en ik kwaakte: "Kom in mijn vijver. Ik deel mijn paradiso met jou en laten we samen dit bedrijf nog mooier maken. Mijn huis is jouw huis."

 

Ik geloofde in de kracht van het collectief.

Ik geloofde in samen sterk.

Ach, hoe lief en hoe naïef. 

 

Want de poel werd giftig groen, slijmerig en troebel. Het werd druk, dringen en ieder voor zich.

Mijn collega kikkers bleken giftige tongen te hebben. De poel warmde op en bleek een pan op een fornuis te zijn die vurig omarmd werd door vlammen die bloed, lijf en leden deden koken. De stoom kwam uit mijn oren en ik hapte amechtig naar adem.

Het liet mijn mede-eigenaren koud en onverschillig.

Ach, hoe vuil en vies.

 

Banksy

 

En wat doe je dan?

Slik je en schik je of bind je de strijd aan met de collega's? Of waag je de sprong?

Ik sprong!

Ik sprong voorwaarts naar het ongewisse in een vrije val.

Het was geen daad van moed, het was een daad van ultieme rebellie, een claim voor verloren autonomie.

 

Tijd ondergaan

Ik vind mezelf terug in Spanje en kijk naar een wolk die aanzwelt, zich in tweeën splitst en langzaam wegdrijft in het blauw.

Een oude vrouw zet twee roze slofjes buiten om ze te laten drogen, ze sloft weer naar binnen.

Een laken wordt door zuchtjes wind opgetild en daalt klapperwiekend weer neer.

Een schaduw verdiept zich, licht op, lost op.

 

Het zijn de enige gebeurtenissen van belang op die dag.

Het is niet spectaculair, enerverend, bruisend of wervelend.

Het is weinig tot niets.

Maar het is juist dat 'niets' dat wezenlijk blijkt te zijn.

 

Het is de kunst om je er aan over te geven, er in weg te zinken. Het vergt tijd om werkelijk te dalen.

Het is niet de tijd die we 'vrije tijd' noemen waarin we even de drukte van ons werkzame bestaan afschudden om vervolgens weer verder te produceren en te consumeren.

Het is ook niet dat 'momentje voor jezelf' om heel even mentaal op adem te komen om vervolgens weer dóór te gaan.

Het is tijd die niet meer opgevolgd wordt door nieuwe doe-dingen.

Het is tijd die opgevolgd wordt door tijd, en daarna door nog meer tijd en door nog meer  t    i    j  d .

 

Het vergt ook moed om het 'niets' te ondergaan.

Want het 'niets' lijkt saai en leeg. Maar het is eerder vol en overweldigend, zelfs beangstigend.

Je wordt teruggeworpen op jezelf; je hoort je eigen bloed stromen, je eigen hart kloppen en je eigen gedachten murmelen.

En misschien is dat wel de reden om zoveel mogelijk te doen, kabaal te maken, om te leven zo hard als je kunt om de sterfelijkheid af te wenden.

 

Maar hoe langer ik mezelf de tijd gun om tijd te ondergaan, hoe meer ik in het 'nu' kom. Los van de tijd die voorbij is en vrij van tijd die nog gaat komen.

 

Marina Abramowic

 

Marina Abramowic is de performance kunstenaar bij uitstek die TIJD als uitgangspunt neemt voor haar kunst.

In “The Artist is Present” zat ze drie maanden lang, zes dagen per week in het atrium van het MoMA, waar mensen één voor één tegenover haar konden zitten en haar mochten aankijken, zo lang als ze zelf wilden.

En in die rustperiode waarin ogenschijnlijk niets leek te gebeuren - Marina bewoog niet, zei niets, deed niets - ontstond een waarachtig contact dat mensen tot tranen roerde.

Abramovic  zegt: "De mensen hebben me zo geraakt. Ze mogen zoveel van me nemen als ze zelf willen. Het geeft ze de mogelijkheid om zich te openen."

 

'512 hours' was de titel van haar show in de Serpentine Gallery in Londen in de zomer van 2014. In drie, witte ruimtes werden steeds 160 bezoekers tegelijkertijd toegelaten, die door haar op bepaalde plekken werden neergezet waar zij uitgenodigd werden in stilte het moment ten volle te ervaren. Zij werd bijgestaan door zes in het zwart geklede helpers. Mobiele telefoons, camera's en horloges waren ongewenst.

 

Verandering van perspectief

Ik ontmoet Meddy, de Gaudi van Lubrin, Spanje want zijn hele huis is van vloer tot plafond gemozaïekt. Het is prachtig!

Ik mag hem fotograferen op het bankje dat hij voor zijn kleinkinderen heeft gemaakt. Een reus op een elfenbankje.

Hij houdt zijn gigantische gemozaïekte theekop vast als was hij een kabouter in Reuzenland.

Het perspectief verschuift van klein naar groot en vice versa.

 

 

foto Simone Henken

 

En dat is wat tijd doet, het verschuift het perspectief.

Wat groot en belangrijk leek wordt nietig en onbeduidend. Dat wat volstrekt onzichtbaar was, doemt ineens helder op voor je geest.

 

Het is niet de sprong die gevaarlijk is

Ik ben ver weg van mijn kikkerbestaan in de azuurblauwe vijver die een gifgroene modderpoel werd.

Ik sprong rücksichtloos zonder precies te weten waarheen.

En als je springt moet je de wrede feiten onder ogen zien dat de kans bestaat dat je niet zult slagen en moet je een onwankelbaar vertrouwen hebben dat je succes zult hebben, en dat op hetzelfde moment.

 

Het is niet de sprong die gevaarlijk is....

Het is de landing die bepalend is.

En ik landde gelukkig veilig, opgevangen en gedragen door vrienden.

 

Met 'With a little help of my friends' van Joe Cocker (Con un poco de ayuda de mis amigos) in mijn hoofd stap ik een nieuwe wereld binnen.

 

Mijn bedrijf heet nu Smart by Art, het is mijn nieuwe kunstpaleis waar de kunst van het goede leven beoefend wordt. Waar creativiteit gevierd wordt en waar fotografen en andere kunstenaars de tijd krijgen om nieuwe ervaringen op te doen.

 

Ik kan nu weer zeggen 'Mi casa es su casa'.

En iedereen is van harte welkom.

 

Nou ja.....op een paar gifkikkers na.

 

Wil je meer lezen over TIJD?

 

Tijd en vrije wil
Henri Bergson


Boom
164 blz.
€ 37,90