Inzoomen verruimt.

Het klinkt als een contradictie dat doordringen in details nieuwe universums kan openbaren en je juist een bredere visie op de wereld kan geven.

Hoe dan?

 

Lubrin is een dorpje met hooguit 30 straatjes en steegjes, Die heb je in een paar dagen wel verkend. Echt wel!

Elke dag loop ik weer door diezelfde straatjes, berg op, berg af.

Schijnbaar lijkt er niets te gebeuren.

Alles is vredig.

Vreselijk vredig.

Tot vervelens toe.

 

En dat is het moment waarop de wereld vertraagt, waarop het wapperen van een laken nog de enige gebeurtenis is die zich voltrekt.

De rest van de wereld valt stil.

En ik sta stil bij het laken.

 

Ze is wit maar wordt stralend wit als de wind haar optilt en de zon haar gul beschijnt. 

Haar witte huid weerkaatst de felle stralen in antwoord op de gift van de zon.

 

Ik zie hoe de vorm van het laken verandert, opbolt als een ballon wanneer de wind eronder komt.

Ik zie hoe het laken soepel neervalt. De punt nog even na sidderend totdat een bries haar weer leven inblaast.

Soms flappert het laken en maakt klapperende geluiden als de vleugels van een vogel.

Soms beschrijft ze sierlijke bogen als een danser die moeiteloos de zwaartekracht trotseert

Soms lijkt ze ze te willen opstijgen en het luchtruim te verkiezen maar een enkel knijpertje belet haar.

De dunne waslijn houdt haar aan de grond.

 

En op de grond danst haar schaduw met haar mee als in een pas de deux.

Ze zijn volledig in sync. Bewegen moeiteloos samen, zijn altijd in samenspraak.

Bolt het laken, de schaduw bolt met haar mee.

Valt het laken neer dan maakt de schaduw zich klein en wordt een smalle streep.

 

Soms reikt de punt van het laken naar de rand van een wit muurtje en tikt haar even aan.

Dan reikt de schaduw met haar mee en maken ze heel even contact met elkaar.

Zoals God Adam de hand reikt in het schilderij van MIchelangelo.

Net als het laken kan de schaduw zich niet losmaken en wegvliegen.

Een subtiele echo van de waslijn verbindt de schaduw van het laken met de driehoekige vorm in de rechter onderhoek van het beeld en bindt haar aan het kader van de foto.

 

Ik zit nu al een half uur te kijken naar een 'gebeurtenis' waar ik normaliter aan voorbij zou gaan. En als ik er al oog voor zou hebben, dan zou ik niet de tijd nemen om te wachten op wat er mogelijk zou kunnen gebeuren.

Want deze 'gebeurtenis' is toch eigenlijk van geen waarde?!

Willen we niet altijd groter, intenser, luider, dynamischer?

 

Of misschien heeft het toch waarde.

Het heeft mij een moment van intense focus gebracht waarbij het hier en nu samenvielen.

Ik heb gezien hoe een laken danste met haar schaduw en een beeldend gedicht schreef.

 

Carlos Pérez Siquier

 

Een fotograaf die een grote inspiratie vormt en een meester is in dichterlijke fotografie is Carlos Pérez de Siquier.

Z'n hele leven woonde hij in Almeria en kende de wijk La Chanca als zijn broekzak.

 

Omdat hij de cultuur en de wijk zo goed kende kon hij inzoomen en zo een heel universum bloot leggen.

 

Youtube