‹ Back

Een kudde zwarte geiten en dan is er ineens die uitzondering, een spierwitte geit.

Het doorbreekt het verwachtingspatroon dat als de meeste geiten zwart zijn, ze allemaal wel zwart zullen zijn.

En dus ben je meteen alert als dat niet zo is.

Daardoor ben je bereid om de rest van de foto ook te onderzoeken op 'onregelmatigheden'.

Maar de kudde staat rustig tussen de amandelbomen, de herder in de verte overziet zijn kudde en de honden rechts doen wat ze moeten doen, waken. Alles is zoals te verwachten is van een kudde geiten in Pocico, Spanje.

 

De afwijking is van groot belang

Ons brein is een zeer economisch organisme. Omdat hersenactiviteit zoveel energie kost wil het brein dat wat gekend is kunnen inslijten tot routines. Zo worden er neurale paadjes aangelegd en zijn er automatismes en gewoontes. Dan hoeven we niet meer over elk detail na te denken. 

Ons brein houdt van patronen. Want stel je toch eens voor dat je elke dag opnieuw moet bedenken waar het toilet is en je telkens moet uitvinden wat die 'slierten' toch zijn aan dat kledingstuk; mouwen of broekspijpen, iets anders?

 

Maar een volstrekt zorgloos leven is zeker niet wenselijk want " Een dag zonder zorgen is eigenlijk een slechte dag. Vanuit je brein heb je dan geen bal gedaan. Zonde!"

Quote van Erik Scherder

Erik Scherder is een Nederlandse hoogleraar neuropsychologie die verbonden is aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.

Ik kan uren naar zijn video's kijken op Youtube over de werking van het brein die zo leerzaam zijn. En Erik is een charismatische persoonlijkheid met een groot theatraal talent.

 

Patronen zijn comfortabel maar de afwijking van het normale activeert ons.

 

Philp Glass

De verandering van het ritme doet je luisteren. Luister eens naar Philip Glass Metamorphoses op Youtube dat zo rustig begint en dan plotseling versnelt.

Mijn favoriet is Songs from liquid days. Neem eens de tijd voor om je onder te dompelen in deze welhaast sacrale muziek.

 

Christo

"Die ene traptree die net iets hoger is dan de andere, die laat je struikelen en opkijken. Dat is wat kunst moet doen".

Het laat je het gekende anders beleven en daardoor kijk je met 'nieuwe ogen'. 

Dit is een uitspraak van Christo en Jeanne Claude over het effect van kunst. Zij presenteren bekende locaties zodanig dat we ze als nieuw kunnen ervaren. We kennen de Rijksdag in Berlijn en de Pont Neuf in Parijs maar we staan er pas weer bij stil wanneer deze volledig ingepakt wordt.

 

Een misser, een 'fout' kan een bron van creativiteit zijn.

Een verkeerde afslag kan je zomaar in een gebied brengen waar je anders nooit beland zou zijn.

Een gemiste trein kan je zomaar in contact brengen met de liefde van je leven op een verlaten perron.

 

De natuur is zelf natuurlijk de onbetwiste grootmeester van de creativiteit. Want er gaat behoorlijk wat 'mis'

Een celdeling verloopt niet altijd volgens plan maar die onbedoelde mutaties kunnen tot nieuwe levensvorm leiden.

Goed- dan wel kwaadaardig. Althans, vanuit menselijk standpunt gezien want de natuur velt geen oordeel over goed en kwaad.

Zij is wat zij is. En is volstrekt onverschillig over het menselijke lot.

 

En levende wezens zouden kunnen paren met andere soorten, en dat zou zomaar allerlei variaties op kunnen leveren zoals vliegende olifanten gefotografeerd door Joan Fontacuberta.

Joan Fontacuberta (born 24 February 1955, Barcelona). Deze Spaanse fotograaf onderzoekt de waarachtigheid van fotografie en creëert wezens die ongekend zijn zoals deze vliegende olifanten. Het is een feest van de verbeelding.

 

Nu is dit geen pleidooi om fouten te verheerlijken en het streven naar perfectie in de ban te doen.

Maar perfectie is per definitie een eindstadium. Mogelijk is er nog perfectie in optima forma maar daarna is er toch echt niks meer. Perfectie is een star stadium. Alles wat je verandert, wegneemt of toevoegt maakt het imperfect.

 

Je zult daarna opnieuw moeten beginnen zoals de kunstschilder Kazimir Malewich. Zijn zoektocht naar een zuivere beeldtaal, die gebaseerd is op geometrische vormen en die elke vorm van figuratie afwijst, resulteerde in zijn iconische Zwarte vierkant. Zijn streven was om de vormentaal van de beeldende kunst terug te brengen tot de essentie en hij noemde het Suprematisme oftewel oppermacht.

Nadat hij deze beeldtaal ontwikkelt en geperfectioneerd had schilderde Malevich weer in een figuratieve stijl, door hem supranaturalisme genoemd.

 

Zijn schilderijen deden me denken aan de kunstwerken van Tineke Bruijnzeels Ik ontmoette haar op de kunstbeurs EuropArtFair in de Westergasfabriek in Amsterdam en was gefascineerd door de verstilling en tegelijkertijd de beweeglijkheid van haar werk. Want stil is bij Tineke niet star.

Dit lijkt niet samen te gaan maar laat me het uitleggen.

 

Tineke bedient zich ook van een zuivere beeldtaal die sterk neigt naar het minimalisme. Zij maakt schilderijen die perfect zijn. Zowel qua vorm als qua uitvoering want die zijn spot on. Ze worden opgebouwd uit tientallen lagen heldere acryl waardoor er diepte ontstaat. Door extra medium toe te voegen aan de verf gaat deze glanzen en weerkaatst het licht.

 

In dit werk 'zweven' de circels boven het doek en er treedt schaduwwerking op. Wanneer je van positie verandert, verandert het beeld.

Dat maakt het beeld 'flexibel' en levendig. Het is niet statisch maar beweegt mee met jouw beweging.

Dit kun je niet zien op je beeldscherm. Daarvoor zul een bezoek moeten brengen aan het atelier van Tineke in Abcoude.

 

En het allermooiste aan dit schilderij is dat er een cirkel ontbreekt.

Het is de dissonant.

 

Het is de witte geit tussen de zwarten.