Nederland is voor mij zo vanzelfsprekend en ik ben zo vertrouwd met de miezerregen en de natte, zachte klei, het sompige veen, de drassige weiden.

In Holland zal ik niet zomaar in de berm parkeren. Natuurlijk niet, het gevaar dat je wegzakt in de zut of dat je door boer Anton uit de modder getrokken moet worden zoals bij Paaspop is een reëel gevaar.

En als wolken zich samenpakken is het vrij zeker dat het gaat regenen en verstandig om een paraplu mee te nemen om niet drijfnat te worden.

Die risico's ken ik zo goed dat ik er niet eens meer over nadenk.

Die kennis is ingesleten.

 

Spanje. Dat land is mij volkomen vreemd.

Ach ja, ik heb Barcelona bezocht, ik ben zo nu en dan in een kustplaats geweest, maar het land aanvoelen?

Ermee verweven zijn?

Zeker niet.

 

Toen ik daar voor het eerst donkere wolken zag verschijnen was mijn eerste gedachte "Het gaat regenen" en toen ik een stijle helling afliep in het bergdorpje Lubrin dacht ik "Dat wordt spekglad in de winter'.

Maar donderwolken betekenen geenszins regen. Die lossen gewoon op tot de hemel weer een strak blauw canvas is en natuurlijk ijzelt en sneeuwt het niet in Lubrin, Andalusie.

 

Hier zijn andere gevaren: stijle rosten, smalle bergweggetjes en diepe ravijnen, prikkelbare planten en bijtgrage beestjes.

Daar ben ik op bedacht.

 

Maar het Spaanse land leerde mij twee, andere harde lessen over het onwrikbare karakter van de rotsige aarde.

Gevoelige lessen zowel fysiek als financieel

Kleine stenen en kiezels lagen op een schuine helling. Ik stapte er per ongeluk op en de stenen begonnen te rollen en ik ging onderuit op de keiharde grond. Ik was er dagen stijf en stram van.

Grote stenen zijn ook een risico, die brokkelen van de bergwanden af.

Met zo'n rotsblok(je) kwam ik in aanvaring toen ik een smal bergweggetje opreed naar het planetarium bij Seròn.

Het pad was kronkelig en onoverzichtelijk en om de bocht lag onverwacht die kei.

Ik kon hem niet meer ontwijken want links was de bergwand en rechts het ravijn. Ik reed er overheen en hoorde een luide 'bonk'.

 

Ik dacht er goed vanaf te komen - was het een brok Hollandse klei geweest dan was dat ook zeker het geval geweest, die zou verpulverd zijn -  maar toen ik bij het volgende, magnifieke uitzichtspunt stopte rook ik de diesel die uit de gebroken aanvoerleiding stroomde.

Dat werd een financiele aderlating.

Ik vervloekte de klote kei. Maar wat je haat moet je omarmen en verinnelijken.

Dus nam ik de kei mee om te fotograferen in een poging mijzelf te vergeven deze 'fout' te hebben gemaakt.

 

Van de rode aarde maakte in een achtergrond en ik bestudeerde de groeven, de structuur, de kleurnuances van de kei.

 

Het is een foto van een stuk aarde.

De aarde die we elke dag zien maar niet meer zo maar waarnemen.

 

El Anatsui, een Ghanese beeldhouwer, maakt kunst van alledaagse grondstoffen en van 'waardeloos' materiaal zoals flesdopjes.

Waar anderen niets in zien ziet Al Anatsui historiche waarde en een hedendaags verhaal.

Hij probeert voorbij het fysieke object te kijken, de symboliek te onthullen en essenties te destilleren.

Hij ziet met zijn geest.

 

Hij zegt: "Ik geloof dat kunstenaars het beste kunnen werken met datgene wat de omgeving uitkotst. Zelf vind ik het niet interessant om met voorgeschreven materialen te werken. Geen kleuren en verven uit de fabriek. Je kunt beter dingen nemen die met je omgeving te maken hebben".

 

Een waardevol inzicht om te leren zien waar je doorgaans aan voorbij gaat.

El Anatsui; 'doek' van aluminium flesdopjes

 

Meer lezen over El Anatsui?

Boek: Je weet niet wat je ziet. Will Gompertz

 

Symboliek in portretten en landschap leren zien?